Nieuwste blogs

Via Mariekes blog las ik haar ‘The Boyfriend Tag‘ en was daardoor benieuwd hoeveel Iwan van mij wist. Leuk idee en hij kent me wel goed, toch?

Hij zit voor de tv, waar kijkt hij naar?
Iwan: Hij zapt, kijkt een film (Film1) of een van de muziekzenders.
Roel: Ik zap heel veel, maar kijk ook vaak naar 24Kitchen, muziekzenders of tv-series zoals Sex and the City of The Killing.

Noem iets wat hij niet lust.
Iwan: Ui!
Roel: Ui

Jullie zijn uiteten, wat bestelt hij te drinken?
Iwan: Sowieso cola
Roel: Cola of spa blauw

Wat is zijn schoenmaat?
Iwan: Lastige, denk 42/43/44?
Roel: 43 (hangt af van het merk, brede voeten)

Als hij spullen zou verzamelen, wat zou dat dan zijn?
Iwan: Bioscoopkaartjes van Pathé!
Roel: Pathé-kaartjes

Wat is zijn favoriete broodje?
Iwan: Weet niet of ‘ie een favoriet heeft. Iets niet te ingewikkelds. Gewoon kaas ofzo?!
Roel: Broodje gezond

Noem iets wat hij elke dag zou eten als het kon.
Iwan: Sushi, zeker!
Roel: Sushi

Wat is zijn favoriete ontbijtje?
Iwan: Croissants met jam en kaas
Roel: Verse, warme broodjes uit de oven en ‘n latte macchiato. (Croissants met jam en kaas ook wel inderdaad)

Wat is zijn favoriete muziek?
Iwan: Kanye West, Lady Gaga, Will.i.am, Pharell
Roel: Beyonce, Rihanna, Drake, Kanye West, Will.i.am en nog meer van dat kaliber.

Wat is zijn favoriete sportteam?
Iwan: Heeft Roel niet
Roel: Geen.

Welke kleur hebben zijn ogen?
Iwan: Bruin-groenig
Roel: Bruin

Wie is zijn beste vriend(in)?
Iwan: Onmiskenbaar Lise.
Roel: Lise

Wat doe jij, waarvan hij zou willen dat je het niet doet?
Iwan: Hij vindt het vreselijk als ik in de trein of metro de omroep nadoe.
Roel: Metrohaltes omroepen in de metro. Bloedirritant!

Waar is hij geboren?
Iwan: Roermond
Roel: Weert

Je bakt een taart voor zijn verjaardag, wat is zijn favoriet?
Iwan: Appeltaart!
Roel: Appeltaart

Wat voor sporten heeft hij allemaal gedaan?
Iwan: Judo, fitness
Roel: Voetbal, judo, spinnen en cardio

Wat zou hij uren kunnen doen?
Iwan: Series kijken
Roel: Series kijken op de bank

Wat is een uniek talent dat hij heeft?
Iwan: Roel kent weinig angst en durft heel veel (op mensen afstappen, brutale vragen aan de telefoon stellen enzovoorts)
Roel: Ik krijg veel voor elkaar. Als ik iets wil ga ik ervoor. (Ook dat wat Iwan zegt, ja)

Hoelang zijn jullie al samen?
Iwan: Bijna acht maanden! (say seven!)
Roel: Bijna acht maanden

Eind mei opende in de Amsterdam EXPO de tentoonstelling ‘Pixar, 25 years of animation‘. De tentoonstelling stond voorheen in onder andere New York, London en Hong Kong. Ik nam een kijkje bij de tentoonstelling en mocht bij hoge uitzondering foto’s maken van de tekeningen en beeldjes.

Als je de tentoonstelling binnenkomt, begin je gelijk met een tijdlijn met daarop alle Pixar-films vanaf het allereerste begin. Alle ‘short films‘ komen voorbij, afgewisseld met de ‘lange Pixar-films‘. Al snel loop je tegen kleibeeldjes aan van onder andere Wall·e en Woody & Jessie uit Toy Story. Aan de wand hangen allerlei schetsen met daarop personages in hun beginfase. Vaak bestaan ze in het begin maar uit drie lijnen, later worden schetsen gedetailleerde tekeningen. Het zijn schetsen van Toy Story tot Finding Nemo en van The Incredibles tot Brave. Naast schetsen zijn er ook storyboards en schilderijen te zien.

Maar de centrale vraag is voor velen: hoe komt zo’n pixar-film nou tot stand? En zo’n figuurtje dan? Op die vraag krijg je helaas geen echt antwoord, al kun je wel bij enkele schetsen en filmpjes zien hoe het proces verloopt.

Waar ik wel erg van onder de indruk was, is Pixar’s ‘Zoëtrope‘. Een ronddraaiende schijf met daarop 24 verschillende posities van diverse Toy Story personages. Door het snel ronddraaien lijkt het alsof de poppetjes echt bewegen. Erg leuk gemaakt!

Maar dat was voor mij dan ook het hoogtepunt van de expositie, samen met de kleifiguurtjes. Het is leuk om een keer te zien en mee te maken, maar verwacht er niet te veel van.

De Pixar tentoonstelling zal nog t/m eind oktober te zien zijn in de Amsterdam EXPO. Meer informatie vind je op de website van Amsterdam EXPO.

Hieronder alvast een paar beeldjes ter illustratie. (Klik op de foto om de afbeelding te vergroten)

Afgelopen donderdag werd het Rijksmuseum weer geopend, althans voor de pers. Alle nationale en internationale pers reisde naar Amsterdam af om het gerenoveerde Rijksmuseum te zien dat na tien jaar verbouwen eindelijk weer haar deuren opende.

Ook ik had een aanvraag de deur uitgedaan maar niets vernomen van het Rijks. Jammer, maar die donderdag had ik toch geen tijd. Op vrijdagochtend waagde ik nog een poging om diezelfde dag het Rijksmuseum in te kunnen. Toen ik belde werd me verteld dat er geen mail van mij te vinden was, raar. Ik had gemaild en had ook diverse voicemails ingesproken maar geen antwoord gekregen op mijn aanvraag. Ik moest nogmaals een mail sturen en dan zou ik antwoord krijgen. Je raadt het al: weer geen reactie op m’n mail. Toen heb ik opnieuw de telefoon gepakt, vasthoudend als ik ben, en gebeld met de persafdeling. ‘Er is erg veel belangstelling en pers die publiceert gaat voor’, werd me verteld. Nou mooi niet dus, ik ging ook een reportage doen voor m’n studie aan de HU. ‘Nee het gaat echt niet’, werd er steevast verteld. Toen heb ik boos verteld dat ik van niemand antwoord kreeg en dat ze me belemmerden in m’n werk. Ik werd in de wacht gezet en kreeg daarna vriendelijk te horen dat ik diezelfde middag welkom was om met een collega te kijken.

Diezelfde vrijdag stond ik voor het Rijksmuseum, dat overigens nog steeds in de steigers verkeerde, waar ik een unieke preview kreeg van de renovatie. Ik was nog nooit in het Rijks geweest en het was dus mijn ontmaagding. Samen met Lise was ik dan in het Rijksmuseum en mochten we het hele gebouw doorlopen, op zoek naar goede locaties en objecten voor m’n reportage.

Ik ben geen kunstliefhebber, maar wat was het indrukwekkend dat museum. Het gebouw alleen al is zo machtig mooi gerestaureerd, prachtig. Glas in lood was opgeknapt, maar wat dan wel jammer is, is dat de namen iedere grote sponsor (bv. Philips en Bankgiro loterij) een huge glas in lood raam beslaan. Begrijpelijk, maar wel een minpunt. Het Rijks is gebouwd om de Nachtwacht, alles draait om de Nachtwacht, het meesterwerk van Rembrandt. Het schilderij, dat overigens centraal hangt op de tweede verdieping, is dan ook het enige schilderij dat niet op een andere plaats is gehangen. Uiteraard is de hal waar hij hangt wel helemaal verbouwd, het ruikt nog naar nieuwigheid van het tapijt.

Ik heb veel kunstwerken gezien, er zijn 8000 objecten te zien, maar niet alles is me bijgebleven. Ik ben blij Vermeer’s ‘Melkmeisje’ gezien te hebben. Wat is het een klein schilderij zeg! Maar ik heb ook schilderijen ontdekt van schilders waar ik nog nooit van gehoord heb. Onderaan staan de titels en schilders van de kunstwerken. Fenomenaal.

Rond tweeën waren we binnen en rond vijf uur liepen we weer naar buiten. Moe maar voldaan en met genoeg materiaal voor een leuke reportage. Drie uur waren lang zat en ik heb niet eens alles gezien van het museum. Zoals ik al zei ben ik geen kunstkenner, maar ik heb wel wat schilderijen gezien die ik erg mooi vond. Het voordeel van die vrijdag was dat ik zonder problemen foto’s mocht maken, uiteraard zonder flits, en dat er maar een enkeling rondliep. Een privilege mag ik wel stellen, om rustig en alleen rond te lopen in een ongeopend Rijksmuseum.

Aanstaande zaterdag, 13 april, wordt het Rijks officieel geopend voor het publiek en kun je tussen 12 en 24 uur gratis een kijkje nemen. Een ding is zeker: Het gaat een hele happening worden met heel erg veel publiek, maar het museum moet 12.000 tot 13.000 mensen ‘makkelijk kunnen ontvangen’. Ik raad het je zeker aan om een keer te gaan. Kunstliefhebber of niet, het is goed om een keer te zien. En voor 15 euro mag je zeker niet klagen, denk ik.

Schilderijen (van links naar rechts): ‘Stilleven’ van Adriaen van Utrecht, ‘het Melkmeisje’ van Johannes Vermeer, ‘Groepsportret van drie broers, genaamd Hendrick, Johannes en Simon’ van Thomas de Keyser, ‘De kindermoord te Bethlehem’ van Cornelis van Haarlem.

Pakweg anderhalve maand wonen we nu in Amsterdam en ik wil niet meer anders. Zeist was goed voor een tijdje, maar het was het net niet. Zeist tot Utrecht is als Heythuysen tot Roermond, maar dan iets minder erg. Zeist zat tussen een dorp en een stad in, een gemeente waar alles dicht is op zondag, behalve de sportschool. 

Zeist was vooral voor school handig. Een half uurtje reizen en ik was op de uithof. Maar hé, vanuit de rand van de Bijlmer via Bijlmer ArenA ben ik in een half uurtje op school, prima te doen.

Nu ik in Amsterdam woon merk ik dat alles veel sneller gaat: metro’s iedere 3 tot 5 minuten, veel treinaansluitingen en alles is goed en snel bereikbaar. Natuurlijk wist ik dat van tevoren ook wel, maar die anderhalf uur van Leidseplein naar Zeist waren vaak wel killing. Net te kort om fatsoenlijk een serietje te kijken op je macbook, net te lang om.. nou ja je snapt het wel.

Amsterdam heb ik altijd al een aantrekkelijke stad gevonden, vanaf m’n puberteit, misschien daarvoor nog zelfs. Het Amsterdamse accent, het OV dat tot laat rijdt en natuurlijk de stad die ‘nooit slaapt’, al valt dat vies tegen tegenwoordig. Al komen ze daarop terug met de 24/7 horeca plannen. Amsterdam wat ben je mooi, Amsterdam wat ben je divers, Amsterdam wat ben je groot, Amsterdam wat heb je mooie grachten en monumenten. Ik heb tot mijn 16e in een dorpje gewoond met slechts 600 inwoners en heb me daar nooit thuis gevoeld. Iedereen ‘kent’ elkaar, sociale controle en er was nooit wat te doen. En dan heb ik het nog niet over de bus die één keer per uur reed en om tien uur ‘s avonds stopt met rijden. Nee, in Amsterdam is er altijd iets te doen en kan ik lekker anoniem door de stad struinen.

En ook al woon ik in die beruchte Bijlmer, toch woon ik lekker in Amsterdam. Het was een hel om iets te vinden, maar we wonen prima en alles is ingericht zoals vriendjelief en ik wilden. En daar gaat het om. En toch is het fijn om nu op de Amsterdam ArenA uit te kijken terwijl ik dit typ.

Amsterdam, wat ben je mooi. En ik ga je nooit meer inruilen. 

En om met Maggie MacNeal’s legendarische woorden af te sluiten:

Amsterdam, Amsterdam, de stad waar alles kan.

Na anderhalve maand is ons appartement dan eindelijk af. Het is redelijk gestukadoord, alle muren zijn geverfd en de meubels staan/hangen en dozen zijn uitgepakt. Kozijnen en deuren worden nog geverfd en de keuken wordt nog afgemaakt, maar we kunnen eindelijk optimaal wonen. Dat mocht ook wel na 3 tot 4 weken in de troep te zitten. 

Waar ik bang voor was is dat ik I. heel snel zat zou zijn. Als in: 24/7 op elkaars lip zitten. Maar gelukkig valt dat mee. Wat zeg ik? Het gaat top. Maar waar ik wel nog angstig voor ben: Ik kom niet toe aan me-time. En laat dat nou net iets zijn waar ik af en toe wel behoefte aan heb. Als ik een film of serie wil kijken met Iwan komt het er vaak niet van en krijg ik maar de helft mee. Sinds we verhuisd zijn wordt mijn serie-verslaving niet meer gevoed. De afleveringen stapelen zich op. Ook films zie ik een stuk minder ondanks onze nieuwe home cinema set. Ik kom erachter dat ik af en toe gewoon wat tijd voor mezelf nodig heb, ondanks dat ik het heel fijn vind om met I samen te zijn en dingen te ondernemen. Maar dingen voor mezelf: dat ik lekker alleen thuis ben voor de tv of gewoon andere dingen kan doen. Voor mijn part dat vriendjelief in de woonkamer zit en ik in de studeerkamer. Of dat hij een Pathéetje doet en een andere keer ik weer.

Gelukkig zijn we twee weken geleden dan eindelijk aan Forbrydelsen begonnen, ook wel The Killing genoemd. Maar ik ben iedere avond na m’n werk of school zo moe dat ik niet eens meer een aflevering volhou, dus ook dat ligt na twee afleveringen al stop terwijl het nu al erg spannend is. Vriendjelief snapt me wel dat ik tijd voor mezelf nodig heb en geeft toe dat hij ook niet zonder kan.

Het is eigenlijk net zoals naar bed gaan ‘s avonds: Je hoeft toch ook niet persé samen naar bed te gaan, maar de een iets eerder dan de ander. Niets geks aan, maar daar hoor je koppels nou nooit over praten: Hoeveel tijd heb jij voor jezelf? Heb je het bespreekbaar gemaakt met je partner en wat vond hij/zij ervan?

Verschrikkelijk. Die verhuizing is in één woord: verschrikkelijk! De makelaar heeft zijn dingen niet op orde, we leven sinds maandag in een gestukadoord appartement uit dozen en vandaag wordt het appartement geschilderd. Door Oost-Europeanen. Even vooropstellen: ik heb niets tegen Polen, absoluut niet. Maar wat kunnen ze moeilijk doen en een troep maken en slecht werk afleveren. Natuurlijk is het veel werk voor weinig geld, maar de kwaliteit die ze afleveren is niet echt om over naar huis te schrijven. Laat staan dat ze een woordje Nederlands spreken. Maar hé, wij huren ze ook niet in.

Vandaag worden dus de plafonds gewit en ook de muren krijgen een witte kleur. De verwarmingsbuizen, die helemaal zijn afgebladderd, moeten wij zelf in orde brengen volgens de makelaar. Wat natuurlijk pure onzin is, zeker als ze nu toch bezig zijn. Vannacht hebben we al onze spullen in dozen van de studeerkamer en woonkamer naar de keuken moeten sjouwen. En het was niet de eerste keer dat we alles per ruimte moesten verzetten.

Ook zijn er nog heel veel dingen die niet kloppen; een nieuwe keuken beloven, maar de oude gewoonweg vervangen door een tweedehands keuken bijvoorbeeld. Een afzuigkap die niet werkt, de afzuigkap en oven die niet eens zijn schoongemaakt en de koelkast die op standje 7 koelt alsof-ie op standje 1 staat. Ach, er is nog een hoop werk te verzetten, maar als het dan uiteindelijk af is ben ik wel blij. Zijn we blij, kan ik beter zeggen.

Vandaag zou ook de wasmachine met de droger geleverd worden die door m’n mama en haar vriend zijn besteld. Zou geleverd worden, want ze hadden het verkeerd ingepland en stonden met hun wasmachine en droger op het factuuradres in Limburg. “Onze excuses, dan wordt het dinsdag”, daar moet ik het mee doen van BCC.

Een klaagblog dit keer, maar als die hele volksverhuizing over is, dan zal ik heus wel wat positiever denken en zijn.

En één ding is zeker: Hier is het laatste woord nog niet over gevallen, Linger en BCC.

Ik ben moe. Heel erg moe. Het voelt alsof ik meer dan 40 uur aan een stuk wakker ben en doorga. Maar helaas ben ik pas zestien uur wakker. Zestien lange en stressvolle uren.

Vandaag verhuis ik naar Amsterdam, samen met vriendjelief. Of nou ja vandaag verhuizen we? We zouden vandaag verhuizen. Ons huurcontract ging 1 februari in, maar het is onbewoonbaar, in tegenstelling tot de makelaar beweerde. Twee weken waren we non-stop bezig met ons appartement. Het in te richten, meubels kopen, contracten tekenen en dat soort onzin. Maar toen we het huis woensdagmiddag inspecteerden kwamen we tot de conclusie dat de beloofde gloednieuwe keuken tweedehands was, niet goed in elkaar gezet, de oven miste en dat er door het hele huis schoonheidsdingetjes niet klopten. Van scheurend behang tot lelijke plinten, tot gaten in de muur en ga zo maar door. Het was absurd, dus hebben we een lange lijst gemaakt en die gemaild. De makelaar kwam diezelfde middag kijken en is ermee aan de slag gegaan. Op donderdag zouden ze het gaan herstellen en op vrijdag, gisteren dus, zou het worden opgeleverd. Dan konden wij ons laminaat laten leggen, maar niets was minder waar.

Toen ik gisteravond met een vriend ging kijken zag het er net zo troosteloos uit als de dag ervoor, alleen was alle troep nu verwijderd. Toen we vanochtend richting het huis reden kregen we van de makelaar te horen dat het hele huis gestukadoord moest worden en of we ‘de man van het laminaat’ niet konden postponen naar maandag. ‘Nee’, was ons antwoord, ‘ wij verhuizen a.s. zaterdag dus dat gaat echt niet.’ En dat klopte. Mijn kamer was opgezegd, we zouden er 1 februari kunnen wonen en zouden op 2 februari alles verhuizen aangezien later absoluut geen optie was. Een verhuisbus was reeds gehuurd, een verhuislift gereserveerd, maar nu geen plek om alles neer te zetten.

Toen we vanmiddag gingen kijken lag er overal troep in het huis; overal waar je keek lag er behang, water en het was enorm vochtig. Quel horreur, teleurstelling alom. Het laminaat kon niet gelegd worden en moest wachten en ik had dus een probleem met mijn spullen verhuizen. De makelaar maakte van hun probleem, ons probleem. De hele dag bellen, bellen, bellen, irriteren aan dingen en radeloos denken over oplossingen. Het enige moment rust was het bewandelen van de bewegwijzerde paden van de IKEA, ik heb het nog nooit zo fijn gevonden om door de IKEA te lopen. Toen we ‘s middags terugreden kwamen de Oost-Europese werknemers net naar buiten en gingen al naar huis, het was potverdorie nog geen vier uur ‘s middags. Ach, ze kwamen anders vast te laat voor hun vrimibo.

Terwijl ik dit schrijf ben ik op van de stress, helemaal gesloopt. We moeten perse onze spullen morgen verhuizen, we stellen de makelaar aansprakelijk als er iets stuk gaat, beschadigt, kwijt raakt of gejat wordt, we hebben geen andere keuze. Ook hebben we officieel de sleutel nog niet gekregen en missen we een halve week van onze eerste huurmaand, dus daar moeten we weer een procedure voor starten. Ook moeten we tijdelijk onderkomen vinden, dus dat wordt bij mijn ouders in het pittoreske Limburg. Meubels in elkaar zetten en gordijnen monteren etc. gebeurt twee weekenden later dus tot die tijd leven we maar uit dozen. Ik voel me nu al een zwerver met een luxe-probleem.

Samenwonen, we moeten er iets voor over hebben, maar hopelijk, over twee weken, kijken we erop terug en zijn we blij met ons appartement met uitzicht op de Amsterdam ArenA en een meertje met twee mooie zwanen. Man, man, man, wat heb ik er zin in!

Het was een bewogen jaar, dat 2012. Letterlijk en figuurlijk. Veel werken, een lang geplande vakantie tussendoor en weer verder werken. 2012 had veel hoogtepunten maar ook een dieptepunt met het verlies van vriend Rik. Mijn havo-diploma behaald en door naar de School voor Journalistiek. Maar er was nog meer.

Januari
In het begin van januari moest ik een visum regelen en een paspoort aanvragen voor m’n trip naar New York in februari. Natuurlijk was ik mijn pasfoto’s kwijt, dus moest ik alweer nieuwe foto’s laten maken. Via Rabobank kreeg ik m’n creditcard en ook m’n zorgverzekering schonk me een gratis visacard. Tussendoor maakte ik veel uren op werk en pakte af en toe een filmpje met o.a. vriend en collega Roel.

Februari 
De eerste twee weken van februari verliepen rustig, maar het duurde lang tot het dan eindelijk 17 februari was. ‘s Ochtends vloog ik voor tien dagen naar New York. De eerste keer in New York met vriend Bram. Van Central Park tot 5th avenue tot het Guggenheim en het Empire; alle toeristische attracties hebben we bezocht. Ik heb zelfs door New York gefietst, heerlijk! Toen ik alleen op pad ging zonder subway-map verdwaalde ik in de ondergrondse gangen en heb na anderhalf uur reizen uit frustratie maar een taxi naar het hotel genomen. Van een jetlag heb ik gelukkig niet veel last van gehad.

Maart
Een dure maand achter de rug dus wederom veel werken en af en toe een bioscoopje of drankje doen met bijvoorbeeld vriendinnetje Rinske of chillings met Stephan. Maart was ook de maand waarin ik mijn huidige vriendje beter leerde kennen. Ik kende Iwan al geruim twee jaar via Twitter en sprak hem iedere dag op Whatsapp en ging samen met hem bij Verkoch lunchen in Roermond. Steeds vaker ging ik hem zien en leerde ik hem beter kennen als goede vriend.

April
Voor de tweede keer deed ik mee aan de selectietoets voor de School voor Journalistiek en kreeg enkele weken later te horen dat ik was aangenomen. Ik was heel erg blij, aangezien ik dit jaar wel moest slagen. Ook had ik van de ene op de andere dag enorm veel last van mijn voeten en kon ik enkele dagen niets anders dan in bed liggen, vreselijk. Met veel pijn en moeite heb ik mezelf uit bed gesleept om met beste vriendinnetje Lise voor het eerst Titanic te zien in 3D. Door de pijn aan mijn voeten moest ik mijn herkansing missen, maar kon wel tickets kopen voor Lady Gaga. Gelukkig kon ik die herkansing een dag later inhalen op school en was het ook nog een oud-examen waarvan ik de antwoorden op internet kon opzoeken! Eind april had ik een relaxte avond met Iwan en vrienden die anders afliep dan verwacht; Iwan bleek homo en verliefd op mij. M’n hele wereld stond even op z’n kop.

Mei
Werken en leren, dat waren de voornaamste bezigheden in mei. Eind mei moest ik er dan toch aan geloven; mijn havo-eindexamens. Geschiedenis, tekenen, maatschappij wetenschappen en aardrijkskunde, ik moest ze allemaal positief afronden. Omdat ik het jaar doubleerde had ik allerlei nieuwe klasgenoten en die waren een stuk minder leuk dan de klas van het jaar daarvoor. Ik was gelukkig niet de enige die er zo over dacht en daarom werd er ook een kleine reünie georganiseerd met een hapje en een drankje.

Juni
Een van de drukste maanden van het jaar als ik terugkijk, maar wel met heel veel leuke dingen. Het begon goed: Ik had een interview met popzanger Sam Sparro voor 7days en Expreszo. Ik was vaker bezig met interviews en artikelen schrijven, maar altijd op vrijwillige basis voor m’n CV en om ervaring op te doen. Door 7days kwam daar verandering in en kreeg ik betaald voor m’n interview. ‘s Avonds stond ik op de gastenlijst voor Sam Sparro’s optreden in People’s Place en de dag erna moest ik vanuit Amsterdam gelijk door naar de Efteling voor een uitje van school. Ook kreeg ik eindelijk te horen dat ik geslaagd was: Ik kon het niet geloven en dacht dat m’n lerares een grapje maakte. Om het te vieren ging ik een paar dagen later naar Nicki Minaj in de HMH met Stephan B. Ook zag ik ex-collega Therese weer na een lange tijd en hebben we elkaar weer enorm bijgepraat. Na een lange weg qua onderwijs kreeg ik eind juni dan eindelijk mijn diploma uitgereikt en werd ik overspoeld met shotjes Sambuca, what a night.

Juli
Ik begon bij de ANWB met rijlessen en ging eindelijk een hapje eten met Victoria. Een paar dagen later kon ik naar mijn kamer in Zeist gaan kijken bij Kim en kwam het langverwachte derde deel van ‘The Dark Knight’ uit in de bioscoop. En naast het werken ging ik af en toe een uurtje eerder naar huis zodat ik lekker een arthouse filmpje kon pakken op dinsdagavond.

Augustus 
De maand begon goed met een ontbijt met m’n oud-Nederlands lerares Scarlet op een terrasje in Roermond. Om twaalf uur dronken we onze eerste baco en daarna moest ik weer door naar m’n werk. ‘s Avonds pakte ik een filmpje met Rinske en Barbz en een paar dagen later kreeg ik dan eindelijk mijn nieuwe tv van Philips. Augustus staat ook in het teken van verhuizen naar Zeist. In twee dagen verhuisde ik al mijn spullen samen met m’n moeder en Syb. Ook schafte ik dan eindelijk een Pathé-pasje aan waarmee ik onbeperkt naar de bioscoop kan. Ik heb er nog steeds geen spijt van. Dagen duurde het voordat ik alles had uitgepakt en zei zelfs m’n introductie ervoor af omdat ik eerst wilde settelen. In augustus ben ik ook eindelijk begonnen met sporten wat z’n vruchten al snel afwierp.

September
Ik kreeg een uitnodiging om op 3 september een showcase van MIKA bij te wonen in de Westerunie en dat deed ik dan maar al te graag met vriendinnetje Nadina. Een paar dagen later had ik mijn eerste college op de SvJ. Verder had ik in Amsterdam een kleine reünie met oud-klasgenootje Linda; filmpje, etentje en een drankje. Een dag later at ik iets met goede vriend Matthijs bij Dudok in Rotterdam. Maandag 17 september was het dan eindelijk zover: Lady Gaga in de Ziggodome. Wat een heerlijke show was dat.

Oktober 
Het begon goed met de weekenden weer te werken en ik had het helemaal gehad. Iedere vrijdag terug naar Roermond om drie dagen fulltime te werken. Om het einde van mijn baan te vieren trakteerde ik mezelf op een dagje arthouse-films bij Pathé Eindhoven; het PAC-festival met o.a. Jagten, Lawless en The Perks of Being a Wallflower. Sowieso maakte ik iedere week wel tijd voor een filmdagje met beste vriendinnetje Lise. In Oktober ging ik ook met Danny op zondagavond koken en crashen voor de tv en genieten van onze guilty pleasure Boer zoekt Vrouw. Wat was het dit jaar saai he?! Ook was ik voor het eerst in jaren weer in Scheveningen om samen met Yvonne even uit te waaien. Ik kreeg weer een uitnodiging voor een MIKA gig in Paradiso en op diezelfde avond kon ik na vier weken eindelijk mijn iPhone 5 ophalen.

Dieptepunt van dit jaar, en dan specifiek de maand oktober, is het overlijden van vriend en tevens oud-klasgenoot Rik. Ik sprak hem niet vaak meer, maar wat was ik van de kaart toen ik hoorde van zijn auto-ongeluk. Rust zacht.

November
De maand begon met een domper, maar diverse dingen hielpen me om m’n zinnen te verzetten. Na jaren wachten kwam er een nieuwe Bond-film uit in IMAX en kreeg ik een uitnodiging voor een concert van Sam Sparro in de Melkweg. Ook zag ik na een hele lange tijd Dominique weer en gingen we samen naar Shrek de musical in het RAI theater. Ik doorbrak mijn sushi-verslaving bij Sumo door te lunchen bij Sushitoday in Utrecht maar besloot toch snel terug te komen bij Sumo vanwege de uitgebreide kaart. November stond ook in het teken van liefde want op de 22e vroeg Iwan of ik verkering wilde met hem. En door een kritische tentamen-inzage kreeg ik toch nog een voldoende en verdiende ik mijn studiepunten alsnog. 

December
Paddo’s en de Christmas Canal Parade, daar begon december mee. Ik gebruikte voor het eerst paddo’s en geheel onprettig was het niet. Ik wilde het al jaren proberen en zeker oor herhaling vatbaar. In Amsterdam ging ik kijken bij de Christmas Parade en zo vloog de tweede zaterdag van december ook om. Kerstavond bracht ik door in Sumo Utrecht voor sushi met Nadina en op eerste kerstdag ontmoetten mijn ouders voor het eerst mijn vriendje tijdens een gourmet bij mij thuis. Tweede kerstdag bleef ik alleen in bed met een overdosis aan Grey’s Anatomy. Op derde kerstdag kwamen Lise en Iwan gourmetten en zongen ze mee met de meest slechte kerstnummers. Ook kwam mijn broertje langs en ontmoette hij Iwan en samen met Roy pakte ik een filmpje.

Het jaar sloot ik met vriendjelief af met sushi bij Sumo. We eindigden thuis voor de tv. Goede voornemens doe ik niet aan, die zijn na drie dagen toch vergeten. Er zal heel wat moeten gebeuren wil 2013 beter worden dan 2012.

Daar zit ik dan om half twee ‘s nachts aan een Venti-Starbucks. Ik heb dankzij een rood sein-storing mijn laatste bus richting Zeist gemist. Ik zag het in de trein al even aankomen, maar ik hoopte dat het zou meevallen. Niet dus. 

Ik had in Eindhoven een filmpje gepakt met een vriendinnetje en was ruim op tijd voor de trein. Hij was zelfs binnengereden zonder vertraging; een wonder tegenwoordig.

Maar na een paar minuten begon de horror; we zaten achter een vertraagde stoptrein en moesten dus geduld hebben. In ‘s-Hertogenbosch kwamen iets later dan gepland aan. Toen we doorreden richting Utrecht Centraal, mijn eindpunt, kregen we iets voor Utrecht Centraal een rood sein. Een sein- en wisselstoring, niemand meer onbekend. Na vijftien minuten reden we nog niet en was het al één uur geweest.

De bus, die iets over één zou vertrekken redde ik uiteraard niet. Boos ben ik naar de ‘NS-servicebalie’ getogen om opheldering te vragen hoe ik toch thuis kwam nu ik mijn bus had gemist. ‘Ik heb de bus speciaal voor jou tegengehouden, hij staat op jaarbeursplein,’ zei de blonde vrouw achter de balie. Jaarbeursplein, een locatie waar mijn bus niet eens langskomt. Vol naïviteit vertrok ik richting de bussen. Geen bus natuurlijk. Heel pissig ging ik terug. ‘De bus naar Zeist? We hebben bussen ingezet die wachten op mensen met vertraging’, zei ze verdedigend. ‘Maar het is een Connexxion-buslijn,’ probeerde ik haar uit te leggen maar na drie keer snapte ze het pas. ‘Oh, wij gaan niet over aansluitingen missen.’ ‘Niet? Dus ik heb maar pech? Ik moet maar op het station blijven vannacht? Vind je dat normaal als ik door een vertraging van de NS mijn bus mis?’ Ze bleef onvriendelijk en het was mijn eigen schuld, al ‘had zij dat nooit met die woorden gezegd.’

Geirriteerd en boos liep ik weg. ‘Kutwijf’, zei ik tegen een vriendinnetje die aan de telefoon hing. Gelijk begon ze te roepen vanachter haar veilige balie: ‘Wat zeg je tegen mij?’ ‘Ik zei kutwijf tegen je, dat heb je goed gehoord. Kutwijf.’ Toen werd ze nog bozer en had ik volgens haar niet het recht om haar kutwijf te noemen. ‘Je hoeft me geen kutwijf te noemen, de NS gaat niet over verbindingen missen.’ ‘Dus ik moet de hele nacht op Utrecht Centraal blijven? Seriously? Wat een bedrijf zijn jullie, pff. Overigens bepaal ik zelf wel of ik je een kutwijf noem of niet.’ ‘En nu mag je weggaan, ga hier weg en anders laat ik je verwijderen van het station.’ Ik lachte om haar en liep weg. ‘Laat me maar verwijderen hoor, kutwijf.’ Verbijsterd liet ik haar achter, lopend naar de Starbucks waar ik nu gezellig met mijn koffie zit te wachten op een aansluiting naar huis. Wat ben ik blij met jullie klantgerichtheid NS.

En ja, ik had haar misschien niet moeten uitschelden, maar als je klanten zo behandelt dan vraag je er wel een beetje om wat mij betreft. Kutwijf.

Zesentwintig augustus. Dag na dé verhuizing. Of nou ja, eigenlijk de nacht na het verhuizen. Daar zit ik dan, aan mijn nieuwe IKEA-bureau. Met een IKEA-kast naast me. Op een IKEA-stoel. Met een ekte IKEA Jan des Bouvrie lamp op mijn bureau. Naast me een boxspring en daarvoor een tv-meubel met een LED-tv aan de muur. En nog meer, maar dat is minder interessant voor nu.

Ik voel me net Carrie Bradshaw, zo aan mijn bureau achter m’n macbook.

Twee weken geleden hebben het grootste gedeelte van m’n spullen al overgebracht naar Zeist en veel IKEA-stuff gekocht met andere dingen die ik nodig had. Bed in elkaar gezet, geverfd, bureau en kast in elkaar geklust. Vandaag was dan de officiële verhuisdag. Rond het middaguur weg, op weg naar Utrecht om een hoofdkussen op te pikken en mijn garderobekast te kopen. Met een wagen vol met spullen en een nieuwe fiets – dankzij mijn ouders – richting Zeist. Uitladen, de lift in en naar boven. Het zal nooit mijn favoriete werk worden.

Daarna kon het echte werk beginnen; koffie zetten en kleine huishoudelijke dingen zoals dozen in elkaar zetten. En lampjes klaarmaken. Want hé, om snel IKEA-spullen in elkaar te zetten op zo’n manier dat het blijft staan, dan moet je niet bij mij zijn. Mijn moeder zette samen met haar partner alles binnen no-time in elkaar. Half 4 begonnen, om 23.30u nog bezig. Maar hé, ik pak wel een van de beste en ingewikkeldste tv-meubels en een huge-ass kledingkast. Tussendoor moesten er ook nog rolgordijnen opgehangen worden en een TV opgehangen worden. Wat een tyfuswerk is het zeg.

Om half 1 ‘s nachts is dan alles enigszins klaar. Hier en daar nog een paar dingetjes in de komende weken, maar ik kan het thuis noemen. Mijn eigen thuis. Nog even zonder in between gordijnen, maar met rolgordijnen alleen kan ik nu wel leven. Gek moment, als mijn ouders dan echt weglopen en ik blijf in de deurpost staan en ze gaan met die lift naar beneden, naar hun eigen huis en dus mijn tweede thuis.

Komende dagen ga ik lekker genieten van mijn rust en vrije dagen. En natuurlijk spullen uitpakken, want daar zijn we, helaas, helemaal niet aan toegekomen vandaag. Ik zie er nu al tegenop al die troep weer uit te pakken en te sorteren. Ach, eerst even een goede nachtrust in m’n splinternieuwe bed en dan morgen lekker een dagje filmpjes pakken bij Pathé. Chille afsluiter van mijn weekend.

Wat me nu al opvalt is dat ik vrienden mis uit Lameburg. Het voelt zo ver weg, ook al is het maar twee uurtjes reizen. Ach, gelukkig is er nog whatsapp en weet ik veel wat. En natuurlijk mijn housewarming over vier weken!

Foto’s volgen snel via instagram, dus hou dat in de gaten!

Special thanks to my mom and her friend. Zonder jullie had ik nu niet mijn eigen thuis gehad. Thanks!